dinsdag 9 maart 2010

Het is helemaal niet leuk....

Laat ik voorop stellen dat deze zwangerschap heel erg gewenst is, of nouja, het feit dat ik een kindje mag baren.
Persoonlijk vind ik zwanger zijn bullshit. Het is dat het nou eenmaal zo moet maar als het anders zou kunnen......

Hier had ik even niet op gerekend maar ik vind er geen hol meer aan na een week of 20. Het nieuwtje is er nu wel af en het begint onpraktisch te worden.
En laten we over de hysterische aandacht even zeggen, dat ik me er totaal geen raad mee weet.
Mijn kleren passen niet meer, met eten moet ik uitkijken en op mijn buik slapen is ook niet meer mogelijk.
Dan nog al die commotie van het wereldwonder wat zich in mijn buik afspeelt. Bijna iedereen die ik tegenkom is all about my belly.
Komaan mensen er zijn miljoenen vrouwen die dit doen dus zo'n wereldwonder is het niet. Aangezien ik een rasrecalsitrant ben, brengt dit het ergste in mij naar boven.
Een geheim maak ik er niet van, eerlijkheid duurt het langst en dus zeg ik ook gewoon maar dat ik er geen zak aan vind.
Nou, het commentaar is niet van de lucht! "Maar dit wilde je toch zo graag?" Nee ik wil een kind, zwanger zijn is voor mij alleen maar iets dat moet om mijn doel te bereiken.

"Mag jij nog wel brie eten?" Ja hoor ikke wel, als ik wil mag ik nog filet american ook. Waar bemoei jij je mee?
"Je moet niet met je benen over elkaar zitten want dat is slecht voor de navelstreng."(nee, dit verzin ik echt niet, is echt gezegd.)

Waar komt toch dat stigma van die roze wolk vandaan? Het is wat je ingeprent wordt door de bladen en de babywinkels. Elke foto bevat een zwangere vrouw die gelukszalig haar buik streelt.
Het kan aan mij liggen, maar als ik over mijn kont strijk, die overigens wel heel wulpse proporties heeft aangenomen, voel ik precies hetzelfde. Het is maar opgerekte huid hoor. En waarom wildvreemde mensen denken dat
ze een privilege hebben op het stukje huid zo'n 20 centimeter boven het geboortekanaal, is mij al helemaal een raadsel. Iedereen die mij aanrandt kijkt me verbaasd aan als ik over hún buik wrijf.
Ik ben echt te broodjenuchter voor deze 9 maanden. Oké, ik geef toe op het moment dat ik een koffieboontje op de echo zie, kleine schopjes krijg en hoor dat het een meisje is wat in mijn buik
groeit, ben ik ook even die gelukkige vrouw. Maar al snel is dat moment ook voorbij en gaan we weer verder met de orde van de dag.

Er komt zowaar een turningpoint in mijn opstinate gedrag, daar is een discussie over het wel of niet aanschaffen van een wieg voor nodig.
"Heb je al een wiegje gekocht?"
"Nee, we hebben een ledikant gekocht."
"Ga je die op je slaapkamer zetten dan?"
"Nee, die komt op de babykamer te staan."
"Gaat je kindje dan bij jullie in bed, nee toch?"
"Nee, in haar eigen bed."
"Dat is toch zielig om haar in dat ledikant te leggen?"
"Huh, zielig? Een eigen bed? Hoezo?"
"Nou dan is ze de geborgenheid gewend van jouw baaaaaaarmoeder en ligt ze ineens in zo'n groot bed!"

Neem me niet kwalijk, maar als jij 9 maanden als een rolmops opgevouwen heb gezeten is zelfs een wieg een inmense ruimte.
Toen besloot ik dat het welletjes was geweest en op alles "ja doen we"zou antwoorden.
Dat maakt het voor mij en de wereld om me heen een stuk vrediger.

Maarre, zweven op een roze wolk? Ik dobber meer rond op een zwarte rubberboot!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten