Dolenthousiast ben ik, ik heb mijn blogpagina opgeleukt met een nieuw uiterlijk en er zelfs muziek opgezet. Ik vind het fantastisch, zo fantastisch dat ik meer wil. Ik wil een diapresentatie van mijn mooiste en meest betekenisvolle foto's toevoegen.
Daar begint de horror.........
Mijn lieve man zegt dat creatieve mensen heel veel moeite hebben om gestructureerd en geordend te leven en meestal in complete chaos op hun best presteren. Hoe graag ik ook wil beweren dat ik juist supergestructureerd ben en mezelf wil identificeren met de behoorlijk neurotische Monica Geller van "Friends", moet ik hem gelijk geven.
Inderdaad, ik ben op mijn best met troep om me heen. Maar eens in de zoveel tijd vliegt het me aan, ga ik met een soort van zenuwinzinking opruimen. En daar wringt de schoen vrees ik..........
Op zo'n moment ga ik uiterst rigoreus aan de slag en krijgt alles een niet meer dan volkomen logisch vaste plek. Als je je trouwring niet meer past door een zwangerschap, is het heel normaal dat je hem goed opbergt, zodat je hem zoweer terug vindt. De onderbroekenla van manlief is een perfecte plek daarvoor. Dat hij daar vervolgens anderhalf jaar blijft liggen omdat je dat vergeten bent, is een kleinigheidje.
Al mijn foto's staan op een usb-stick, want verbeeld je dat je computer crasht. Je raadt het al, die ben ik dus kwijt omdat ik hem opgeruimd heb.
Je begrijpt, ik ben een huilbui nabij. Werkelijk alles staat daarop, huwelijksfoto's, de huwelijksreis, de eerste anderhalf jaar van Isa en ga zo maar even door.
Duim voor mij, duim dat ik hem terugvind!
