luchtalarm!!!

In het kader van de eerste van de maand.....

Sluit deuren en ramen, houdt uw kinderen binnen en berg in godsnaam uw multimedia op zodra Margriet in uw buurt is!

Hoe is het mogelijk? Ik weet gewoon binnen twee dagen, twee laptops om zeep te helpen!......Ja...dat is 1 per dag....
Ik vermoed dat ik radioactieve straling bij me draag. Of zal ik het maar gewoon toegeven? I'm just not that bright. Wie stopt er dan ook een adapter met een travo van 7,1 ampére in een laptop die maar tweekommanogwat nodig heeft? Dat is de goden verzoeken natuurlijk, dat snapt elke simpele ziel.
Behalve deze simpele ziel dan..........

Waarom zijn niet ááááááál die adapters en stekkertjes universeel? Ik heb hier een kast met snoeren die goed zijn voor het omhoog houden van de Golden gate bridge in San Fransisco. Wat moet ik daar nou mee? Dan ben ik ook nog zo'n leip loetje dat stekkertjes past alsof het jurkjes van H&M zijn. "Mmm, past dit? Ja dat past." Kijken naar het benodigd vermogen komt niet in mijn eenvoudige C&A hoofdje op.

In al die electronicabedrijven heb ik mijn zondenbokkie gevonden, 't ligt echt niet aan mij....toch?

En nu? Nu ga ik maar brieven schrijven, daar kun je weinig aan verprutsen. Als ik tenminste mijn pen niet sloop......(Mijn hemel, hoe werken die dingen ook alweer?)

Ongecompliceerde jeugd.

"Die mevrouw gaat je haar even wassen.....Waarom niet?.....Ja, maar het moet.....Wil je echt niet?......Dan zit je haar zo pluizig.....Maar waarom wil je niet?.....Het is alleen maar wassen........Het moet, dan knipt het makkelijker.....Wil je echt niet?.....Oké laat dan maar als je echt niet wilt...." (jongetje is niet ouder dan 5!)

Zuchtend en met mijn ogen rollend, sla ik deze nutteloze conversatie van een afstandje gade. Daar gaat je opvoeding. Nee, erger nog, daar gaat je geloofwaardigheid als moeder! Waarom in discussie met een kind van 5 als je toch niet achter je overtuiging kan blijven staan? Zeg dan meteen dat het niet hoeft of juist wel, maar wees toch gewoon duidelijk!

In mijn prille levensjaren, deed ik gewoon gedwee wat mij opgedragen werd door mijn wijze moeder. Op een ondeugende uitzondering hier en daar na dan. Maar over het algemeen was wat mijn moeder zei vanzelfsprekend en het enige juiste. Op een vraag als "waarom?" kreeg ik meestal een duidelijk "omdat ik het zeg!"als antwoord. En met mijn garnalenverstand was dat meer dan afdoende, zoiets als gras is groen. Begrijp me niet verkeerd, de allerliefste moeder, die heb ik. En waarom? Omdat mijn lieve moeder mijn wereldje lekker simpel hield en ik lekker kind mocht zijn. Maar vooral OMDAT IK HET ZEG!

Het is helemaal niet leuk....

Laat ik voorop stellen dat deze zwangerschap heel erg gewenst is, of nouja, het feit dat ik een kindje mag baren.

Persoonlijk vind ik zwanger zijn bullshit. Het is dat het nou eenmaal zo moet maar als het anders zou kunnen......

Hier had ik even niet op gerekend maar ik vind er geen hol meer aan na een week of 20. Het nieuwtje is er nu wel af en het begint onpraktisch te worden.

En laten we over de hysterische aandacht even zeggen, dat ik me er totaal geen raad mee weet.

Mijn kleren passen niet meer, met eten moet ik uitkijken en op mijn buik slapen is ook niet meer mogelijk.

Dan nog al die commotie van het wereldwonder wat zich in mijn buik afspeelt. Bijna iedereen die ik tegenkom is all about my belly.

Komaan mensen er zijn miljoenen vrouwen die dit doen dus zo'n wereldwonder is het niet. Aangezien ik een rasrecalsitrant ben, brengt dit het ergste in mij naar boven.

Een geheim maak ik er niet van, eerlijkheid duurt het langst en dus zeg ik ook gewoon maar dat ik er geen zak aan vind.

Nou, het commentaar is niet van de lucht! "Maar dit wilde je toch zo graag?" Nee ik wil een kind, zwanger zijn is voor mij alleen maar iets dat moet om mijn doel te bereiken.

"Mag jij nog wel brie eten?" Ja hoor ikke wel, als ik wil mag ik nog filet american ook. Waar bemoei jij je mee?

"Je moet niet met je benen over elkaar zitten want dat is slecht voor de navelstreng."(nee, dit verzin ik echt niet, is echt gezegd.)

Waar komt toch dat stigma van die roze wolk vandaan? Het is wat je ingeprent wordt door de bladen en de babywinkels. Elke foto bevat een zwangere vrouw die gelukszalig haar buik streelt.

Het kan aan mij liggen, maar als ik over mijn kont strijk, die overigens wel heel wulpse proporties heeft aangenomen, voel ik precies hetzelfde. Het is maar opgerekte huid hoor. En waarom wildvreemde mensen denken dat

ze een privilege hebben op het stukje huid zo'n 20 centimeter boven het geboortekanaal, is mij al helemaal een raadsel. Iedereen die mij aanrandt kijkt me verbaasd aan als ik over hún buik wrijf.

Ik ben echt te broodjenuchter voor deze 9 maanden. Oké, ik geef toe op het moment dat ik een koffieboontje op de echo zie, kleine schopjes krijg en hoor dat het een meisje is wat in mijn buik

groeit, ben ik ook even die gelukkige vrouw. Maar al snel is dat moment ook voorbij en gaan we weer verder met de orde van de dag.

Er komt zowaar een turningpoint in mijn opstinate gedrag, daar is een discussie over het wel of niet aanschaffen van een wieg voor nodig.

"Heb je al een wiegje gekocht?"

"Nee, we hebben een ledikant gekocht."

"Ga je die op je slaapkamer zetten dan?"

"Nee, die komt op de babykamer te staan."

"Gaat je kindje dan bij jullie in bed, nee toch?"

"Nee, in haar eigen bed."

"Dat is toch zielig om haar in dat ledikant te leggen?"

"Huh, zielig? Een eigen bed? Hoezo?"

"Nou dan is ze de geborgenheid gewend van jouw baaaaaaarmoeder en ligt ze ineens in zo'n groot bed!"

Neem me niet kwalijk, maar als jij 9 maanden als een rolmops opgevouwen heb gezeten is zelfs een wieg een inmense ruimte.

Toen besloot ik dat het welletjes was geweest en op alles "ja doen we"zou antwoorden.

Dat maakt het voor mij en de wereld om me heen een stuk vrediger.

Maarre, zweven op een roze wolk? Ik dobber meer rond op een zwarte rubberboot!

123 test

Vier keer ben ik nu ongesteld geweest, geheel tegen mijn zin in. Want laten we eerlijk zijn, zodra je met een dramatisch gebaar je anticonceptie middelen de deur wijst, ben je er aan toe.

Je wilt je voortplanten. Het is niet reëel om te denken dat je, POEF, meteen zwanger bent. Soms doen mensen er jaren over, jammer genoeg. En sommige mensen hebben het helemaal niet getroffen, die gaan de medische molen in.

Maar je wilt het zo graag en wel nu.

Mijn neus heeft zich op magische wijze ontpopt tot de neus van een drugshond. Mijn geurpapillen worden getrakteerd op een overheerlijke bloemengeur in mijn keuken.

Snuffelend ga ik al mijn keukenkastjes af, ik moet het hebben, pronto. Mijn moeder bekijkt dit enigzins vreemde tafereeltje vanaf de eetkamertafel.

"Wat ben je aan het doen?'

'Ik ruik iets zaligs, ik moet weten wat het is"

Daar heb ik het! Het is een verpakte geurkaars en verpakt is hermetisch afgesloten in dit geval. Mijn moeder vraagt of ze ook even mag ruiken, want het moet wel heel bijzonder zijn. Fanatiek drukt ze haar neus tegen het kunstof aan.

"SNUIF.....Nou je moet wel een hele goede neus hebben als je dit van een afstandje wilt ruiken!"

Vrijdagavond gaan we bowlen met een groep collega's. Ik bestel een cola en Danny een bacardi-cola, wat de rest bestelt ben ik even vergeten en is ook totaal niet relevant in dit verhaal. Na een slok ben ik ervan overtuigd, ik heb Danny zijn drinken.

"Danny ik heb jouw baco."

"Nee hoor die heb ik hier."

"Dan hebben ze mij ook een baco gegeven, proef maar"

"Mmmm...nee hoor dit is gewoon cola, mafkees!"

Nog steeds geen menstruatie overigens en die had ik vandaag moeten krijgen, getuige de krampen in mijn buik en de planning trouwens. 't Zal wel....

Zaterdags zit ik met Patricia, mijn werkgever te lunchen bij een lunchroom twee deuren verder van de winkel. Er komt een agent binnen die vraagt of de bovenverdieping bewoond is en of de bewoner thuis is.

Hij loopt weer naar buiten met mij in de achtervolging want de mensch is nieuwsgierig. Deze in ieder geval wel. Hee verrek, brandweer, politie en sensatiezoekers! Er woedt een felle brand in de steeg en dat nieuwtje moet ik snel verspreiden bij mijn werkgeefster.

Nu word ik achtervolgd.

"Attentie mensen, deze ruimte moet op last van de brandweer ontruimd worden. Verlaat u allen rustig dit pand."

Gehoorzaam lopen Patricia en ik terug naar de winkel en het duurt niet lang of ook wij moeten evacueren. We mogen nog wel klanten uitspoelen die in de verf zitten. Maar de agent vertelt dat als zij weer binnenkomt, we dan ook echt binnen 1 minuut buiten moeten staan.

Je raadt het al, dat gebeurd al snel. Patricia staat met een gezicht wat haast licht geeft de kassa af te sluiten en wij snellen naar buiten. Iedereen klaagt over duizeligheid door de brandlucht.

Met dit alles worden wij heen gezonden, naar huis dan maar. s'Middags kom ik Danique tegen, een collega, zij is niet meer duizelig. Ik wel, hmmmm apart.

De volgende avond moeten de kluiven van Hooch weggestopt worden in een tupperware bakje, want die lucht!!!! Niet te harden zeg!

"Maar, neuroot die je d'r bent, die liggen daar altijd al. Hoezo moeten ze ineens weg?" Spreekt manlief.

Maandagochtend word ik wakker met een onrust in mijn lijf, ik ben nou al een paar dagen over tijd........Ik bel mijn beste raadgever:

"Mich ik ga een test halen want ik trek het niet meer!"

"Doe maar, dan weet je maar wat, toch?"

Bij deze woorden zit ik al op mijn fiets mijn jas aan te trekken en scheur ik naar de nog steeds verassend voordeligste drogist. Ik heb een dubbelpak uit het schap gegrist en bij de kassa vraagt de verkoopster of ik weet hoe het werkt.

Nou, een beetje mikken tijdens het piesen neem ik aan? En dan geduldig afwachten, zoiets toch?

Hoe het komt weet ik niet, maar alsof ik geteleporteerd ben zit ik ineens op de wc met een staafje in mijn hand. Er staan duidelijk 2 strepen.

"Meen je dat nou serieus?" Zit ik een beetje glazig te wouwelen tegen de zwangerschapstest. Langzaam dalen de puzzelstukjes op hun plaats, vandaar die neus, rare smaak, duizeligheid en het uitblijven van de feestweek die ongesteldheid heet.

Ik bel Michel: "..snik....ge..snif..feli...hik..citeerd....snif..je wordt.....vaahahaaader....snik snotter"